نتایج جستجو

بی‌گمان غرق‌شوندگانند.» «پس هنگامی که تو با همراهانت بر کشتی آرمیدی، بگو ستایش خدایی را (سزا)ست که ما را از (چنگ) گروه ظالمان رهانید.» و بگو: «پروردگارم

فرشتگان در برابر خدا بود، منتهی به خاطر آفرینش این موجود با عظمت که: شایسته ستایش آن آفریدگار است کارد چنین دل آویز نقشی ز ماء و طینی! تفسیر آیات ۱ - داستان

به دلالت التزامى - اشاره به حقیقت معرفت دارد; زیرا اصولاً عبودیت واقعى و ستایش حق، جز در پرتو معرفت تحقق نمى یابد. ۲ - هدف مندى کار خداوند، در آفرینش موجودات

خداست زيرا بشر يا به جماد عبادت خواهد كرد و يا به زنده مثلاً به جماد و بت ستايش كند كار بى فايده كرده و آن چه در كى و شعورى ندارد تذلّل كرده و تقديس نموده

يَنْفَعُونَكُمْ‌: يا سودى مى‌رسانيدند شما را بر اينكه پرستش ايشان مى‌كرديد و ستايش ايشان مى‌نموديد. أَوْ يَضُرُّونَ‌: يا زيان مى‌رسانيدند به كسى كه اعراض كرده

احاطه علمى خداوند به همه جنبش ها و سکون هاى موجودات، مقتضى اختصاص داشتن همه ستایش ها و حمدها به او است. (الحمد للّه الذى له ... یعلم ما یلج فى الأرض و ما یخرج

صفات جلاليّه در اين سوره خود ستايش فرمود ذات اقدس خويش را بصفت كمالى كه فوق آن متصوّر نيست براى تعليم بندگان كيفيّت ستايش را بر بزرگترين نعمت خود كه انعام

نعمت وجود از فيضان جود خالق آسمان و زمين، و عقل حكم نمايد به وجوب پرستش و ستايش چنين منعمى. و لازم آيد كه همه بندگان مطيع و شاكر و موحد شوند، لكن بعضى بدين

او را ستايش كنند، فرمود: او مشرك است، سپس آيه‌ «لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» «3» را تلاوت فرمود. «4» علامت رياكار آن است كه اگر ستايش شود كار

او را ستايش كنند، فرمود: او مشرك است، سپس آيه‌ «لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» «3» را تلاوت فرمود. «4» علامت رياكار آن است كه اگر ستايش شود كار

کان بالمؤمنین رحیمًا) آوردن اسم ظاهر به جاى ضمیر، مى تواند به خاطر تمجید و ستایش از مؤمنان باشد. ۱۲ - برخوردار کردن مؤمنان از رحمت ویژه، برخاسته از عنایت

مبارزه با معجزه (عصاى اژدها شوند) موسى(ع) استفاده کردند. ۸ - اقدام ساحران به ستایش فرعون در لحظه شروع عملیات خود، با هدف جلب حمایت او و نزدیک ساختن خویش بهوى

کم است (و خدمات کم خودشان بسیار!) خود را به انجام کاری که انجام نداده‌اند ستایش می‌کنند، و چیزی را مطالبه می‌کنند که حق آنها نیست. پیوسته از آرزوهای خود

صفات جلاليّه در اين سوره خود ستايش فرمود ذات اقدس خويش را بصفت كمالى كه فوق آن متصوّر نيست براى تعليم بندگان كيفيّت ستايش را بر بزرگترين نعمت خود كه انعام

او را ستايش كنند، فرمود: او مشرك است، سپس آيه‌ «لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» «3» را تلاوت فرمود. «4» علامت رياكار آن است كه اگر ستايش شود كار

از آن از حال اين كفار اخبار فرمايد: وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌: و ستايش و پرستش مى‌كنند غير از خداى تعالى. ما لا يَضُرُّهُمْ‌: آنچه را كه ضرر نرساند

فرموده بود بر ستايش و پرستش بتها گفتند ما از جوانيكه باو ابراهيم ميگفتند شنيديم كه ميگفت من چنين قصدى دارم يا ملامت ميكرد ما و مردم را بر ستايش و پرستش بتها

گنگ و (از ديدن حقّ) كورند، پس ايشان (به سوى حقّ) باز نمى‌گردند. قرآن در ستايش برخى پيامبران مى‌فرمايد: آنان دست وچشم دارند، «وَ اذْكُرْ عِبادَنا إِبْراهِيمَ

فرموده بود بر ستايش و پرستش بتها گفتند ما از جوانيكه باو ابراهيم ميگفتند شنيديم كه ميگفت من چنين قصدى دارم يا ملامت ميكرد ما و مردم را بر ستايش و پرستش بتها

مى‌كردند، يعنى بتان را پرستش مى‌نمودند، ما نيز اقتدا به ايشان نموده آنها را ستايش كرديم. و اين مسلم است كه تقليد در اصول دين جايز نيست، و البته صاحب آن مذموم