نتایج جستجو

(ع‌) نقل‌ مي‌كنند ‌که‌ آنهم‌ ‌از‌ مشكلات‌ احاديث‌ ‌است‌، ‌از‌ ‌علي‌ ‌بن‌ ابراهيم‌ ‌از‌ پدرش‌ ‌از‌ حسين‌ ‌بن‌ خالد ‌که‌ ‌گفت‌: سؤال‌ كردم‌ ‌از‌ حضرت‌ رضا

بر علم و قدرت و وحدت و رحمت و حكمت الهى موجود است كه از شماره بيرون و از ستاره افزون مى‌باشد لذا گفته‌اند در هر چيزى براى خدا نشانه‌اى است كه دلالت بر يگانگى

بر علم و قدرت و وحدت و رحمت و حكمت الهى موجود است كه از شماره بيرون و از ستاره افزون مى‌باشد لذا گفته‌اند در هر چيزى براى خدا نشانه‌اى است كه دلالت بر يگانگى

راء نيز قرائت شده و ماه بى‌نور گردد و آفتاب و ماه با هم يكجا جمع شوند و ستاره‌ها در اطراف آندو حلقه زنند چنانچه مستفاد از بعضى روايات است يا جمع شوند با

اللَّيْلَ وَ النَّهارَ» 14. خورشيد و ماه: «وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ» 15. ستاره: «وَ النُّجُومُ» 16. نعمت‌ها و موجودات رنگارنگ زمينى: «ذَرَأَ لَكُمْ فِي

نقل شده كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود مراد از نجم در آيه ستاره جدى ميباشد كه هميشه هست و بآن قبله شناخته ميشود و اهل دريا و صحرا هدايت ميشوند

مشركانند كه دين اسلام را گذاشته يكدسته بت‌پرست، جمعى آفتاب پرست، عده‌اى ستاره پرست، فرقه‌اى يهودى، فرقه‌اى نصرانى، و گروهى مجوسى. كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ

يا انكار نمودند و گفتند باران داده شديم به جهت نزول و صعود فلان و فلان ستاره و شبهه‌اى نيست هر شخصى عقيده اش اين از انواء باشد، كافر است؛ زيرا منكر خالق

نموده كه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: مثل عالم در زمين مثال ستاره است در آسمان كه به او راه يابند در برّ و بحر. «2» وَ اللَّهُ يَحْكُمُ‌: و

آنچه را كه شما نمى‌دانيد از حشرات و هوام و طيور و ساير جانوران. على بن ابراهيم قمى فرمايد «1»: مراد عجائبى است كه خداى تعالى در صحرا و دريا مى‌آفريند.

«3» ‌در‌ خواب‌ بنظر آوردن‌ مثل‌ خواب‌ ابراهيم‌ ‌در‌ ذبح‌ اسمعيل‌ و خواب‌ يوسف‌ ‌در‌ سجده‌ شمس‌ و قمر و يازده‌ ستاره‌ و خواب‌ حضرت‌ رسالت‌. «4» بتوسط ملائكه‌

اجراءها و ارساءها» بوده ، همانطور كه «خفوق النجم » به معناى وقت حركت و گردش ستاره ، و «مقدم الحاج » به معناى وقت آمدن حاجيان است. ممكن هم هست اين دو كلمه اسم

او را به چنين آينده درخشان بشارت داد، بدين صورت كه وى در خواب ديد يازده ستاره و آفتاب و ماه در برابرش به خاك افتادند و او را سجده كردند، اين خواب خود را

است كه ما ذكر كرديم . ابراهيم (عليه السلام ) پس از فراغ از احتجاج با پدر و قومش در باره اصنام ، شروع به پرسش خدايان آنها (ماه ، ستاره ، آفتاب و...) مى كند،

آن شيشه گوئى ستاره درخشانى است» پس فضيلت وصى را بدين وسيله بآنها اعلام كرد «كه از درخت پر بركتى افروخته شود» و اصل اين درخت با بركت ابراهيم عليه السّلام

استفهام معنا نداشت ، و اين تجاهل نظير تجاهلى است كه ابراهيم (عليه السلام ) نسبت به آفتاب و ماه و ستاره كرد، و هر يك را ديد گفت اين پروردگار من است ، تا وقتى

تشخيص دهد. مثل كسى كه دچار تب نوبه است، و ساعات عود تب خود را با طلوع و غروب ستاره اى، و يا از وضعيت خاص نجوم تعيين مى كند. و يا براى آن بوده كه از نگاه كردن

پرستان و ستاره پرستان و در دل آتش قرار گرفتنش كه حتى دشمن سر سختش نمرود را تحت تاثير قرار داد و بى اختيار گفت : من اتخذ الها فليتخذ الها مثل اله ابراهيم : «اگر

نمايانگر آن موجود روحانى بسازند و هنگام عبادت متوجه آن مجسمه شوند. در عبادت ستاره پرستان نيز مطلب از اين قرار بود، چون در كيش آنان نيز معبود اصلى روحانيات

مشرق و مغرب ، دو جهت نسبى است ، كه در هر نقطه با طلوع و غروب آفتاب ، و يا ستاره مشخص مى شود، و به همين جهت هر نقطه از نقاط زمين كه فرض كنى ، براى خود مشرق