نتایج جستجو

[صافات:9] دحور چنانكه گفته شد مصدر است به معنى طرد و آن در آيه شريفه مصدر فعل مقدّراست يعنى «يدحرون دحوراً» (مجمع) ممكن است مثل «قعدت جلوساً» باشد معناى

و نقوش را از آن كنار كردند. در مجمع گويد: «زُخْرُفاً» در آيه منصوب است با فعل مضمر يعنى «وَ جَعَلْنا لَهُمْ زُخْرُفاً» ولى شايد عطف باشد به «سُرُراً». وَ

(اقرب) راغب آن را افزودن چيزى بر چيز تمام گفته است [انفال:2]، [بقره:10]. فعل زاد و امر و مضارع آن همه در قرآن متعدّى آمده مگر آيه [صافات:147] كه لازم است

الله بكار رفته دوبار در وصف خدا و دوبار در وصف قرآن. قرء بل قرآن هو هم ه جىء فعل فى ف لوح حمد عجب عرش ل لما ودد ان ما ذهب حفظ ذو هل رود غفر من ق انن عن بيت

شريف است با كرم توصيف مى‏شود. پس در هر جا از قرآن لفظ كريم يا كرامت و يا فعل آن آمد با در نظر گرفتن تناسب محل مى‏شود آن را به يكى از معانى چهارگانه كه

ظلل جهنم حقق عصر وجه عود غير الذى نسف غمم خزى کون الا ضرب جنن صوب دنو نبو فعل ملک ضعف الى توب لئک يى نظر جوب

حسن قتل نفس سوء کون کذب رزق صبر قول وعلن اله فى شهد اول وله الله سرر عذب اذ فعل کم کود مرر ه ل نا على طوع موت نفق اجر ربع لو اتى قعد عقب خرج صلو دور صدق قوم

آنكه آن رونق دنياست. بيضاوى چند وجه نقل كرده از جمله گويد: زهره منصوب است به فعل محذوف كه «متعنّابه» به آن دلالت دارد. اين معنى در صورتى است كه مراد از ازدواج

مى‏باشد ولى يكى از ديگرى شديدتر است. ثم ان نظر ها ظنن عبس يوم دبر اذ ف کبر فعل ب وجه قول قدر کيف فقر کلا ذا قتل ربب الى

«اِفْتَرى» را به معنى اثم گرفته يعنى: حقا كه گناه كرده گناه بزرگى. و شايد مفعول فعل محذوف باشد يعنى «اِفْتَرى و اثم اثماً عظيماً». مُفْتَرى: (به صيغه مفعول) ساخته

مفهوم نگردد و از تأثير ساقط شود. * [مؤمنون:3]. ظاهراً مراد از آن هر قول و فعل بی‏فايده است [غاشيه:11-10]. در بهشتى عالى كه در آن كلام قبيح و بى‏فائده نشنوى

خدا اينكه بگوئيد آنچه را كه نمى‏كنيد (نخواهيد كرد) ظهور آيه در مطلق تخلّف فعل از قول و خلف وعد و نقض عهد است و مابعد آيات نشان مى‏دهد كه راجع به تخلّف از

[صافات:9] دحور چنانكه گفته شد مصدر است به معنى طرد و آن در آيه شريفه مصدر فعل مقدّراست يعنى «يدحرون دحوراً» (مجمع) ممكن است مثل «قعدت جلوساً» باشد معناى

خدد کلل لا درر غير يا ربو زبد خلق کوکب فى برک قوم انتم لما شىء عدد فئد صحب فعل طفء کفر سمو قعد ضوء قتل هامان حطم يوم زيت اذا هدى امن الک بغى الى سيل بشر

عن صحب سقى ندى على ندم ولى الذى امر ن متع ورى فى نذر ندو نا حضر لدن دور ان فعل ما خوف اننى شىء ثلث يا

تأتیهم الملئکة أو یأتى أمر ربّک کذلک فعل الذین من قبلهم) ۵- تکرار تاریخ در برخورد دشمنان ادیان، با ادیان (کذلک فعل الذین من قبلهم) ۶- کافران عصرهاى پیش

مى‏شود گفت). ابتدا مفردات سوره رسيدگى مى‏كنيم: «تبّت» فعل ماضى مؤنث و «يداابى لهب» فاعل آنست «تّب» فعل ماضى و فاعلش ضمير مستتر به ابى لهب برمى‏گردد يعنى:

مى‏كند هر چيز از لحاظ خلقت و از لحاظ نسبت به خدا خوب است... اينها از جهت فعل و امّا از جهت اسم، فرموده [طه:8]... پس خدا از حيث افعال و اسماء جميل و نيك

فَالثَّجُّ»(مجمع البيان): بهترين حج رفع صوت بتلبيه و سپس جارى كردن خون ثربانى است. فعل ثَجّ لازم و متعدى هر دو آمده است . وَ لِنُخْرِج مَاء بِه حَبّا الْمُعْصِرَات

سقر به شما مى‏رسد. * [طه:97]. در اقرب الموارد گويد: مَساس به فتح اوّل اسم فعل است يعنى مرا مس كن «لامَساس» يعنى مرا مس نكن به من دست نزن. ولى قرائت مشهور