نتایج جستجو

هستيها خاضع و مطيع مالكيت تو شده است اللَّه اكبر پس از خواندن دعا سوره حمد و سبح اسم ربّك الاعلى را ميخوانى و تكبير هفتم را ميگوئى و به ركوع و سجود رفته، و

رَبِّهِ سَبِيلاً (57) وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لا يَمُوتُ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ وَ كَفى‌ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً (58) الَّذِي خَلَقَ

متفاوت باشند. اين تنها سوره‌اى است كه آغاز و پايانش با تسبيح الهى است. سَبَّحَ لِلَّهِ‌ ... يُسَبِّحُ لَهُ‌ ... آيه اول آن سخن از عزّت و حكمت است و آيه

دارند و چه آنها كه كسب نور مى كنند) شب و روز دارند. ((يسبحون (( اين كلمه از ((سبح (( اشتقاق يافته است كه به معناى جريان و شناى در آب است . بعضى از مفسرين گفته

‌علي‌ ‌کل‌ مؤمن‌ اذا ‌کان‌ لنا شيعة ‌أن‌ نقرأ ‌في‌ ليلة الجمعة بالجمعة و سبح‌ اسم‌ ربك‌ الاعلي‌ و ‌في‌ صلوة الظهر الجمعة و المنافقين‌ فاذا فعل‌ ‌ذلک‌ فكأنما

رَبِّهِ سَبِيلاً (57) وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لا يَمُوتُ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِ وَ كَفى‌ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً (58) الَّذِي خَلَقَ

كه در مدينه نازل شده: (الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ‌ ... وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ ...) عدد آيات: هشتاد و پنج به عدد كوفى و شامى، و هشتاد

منزّه شمرد، «سُبْحانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ» «1» و هم نام او را تنزيه كرد. «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» «2» لذا قرار دادنِ نام ديگران در رديف نام خدا

مُزَّمِّلُ. 4- مُدَّثِّرُ. 5- تَبَّتْ يَدا. 6- اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ. 7- سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْاَعْلى. 8- وَاللَّيْلِ اِذا يَغْشى. 9- وَالْفَجْرِ. 10-

ونقصى براى او تصوّر نشود. نه تنها ذات او، بلكه نام او نيز بايد منزّه باشد. «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» «3» 2. كتاب خدا نيز احترام و قداست ويژه‌اى دارد

اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: اين ذكر را در ركوع خود بگوييد. و چون آيه «سَبِّحِ اسمَ رَبِّكَ الأعلَى» نازل شد، فرمود: اين ذكر را در سجده خود بگوييد. ترجمه

است بر هر مؤمنى كه از ما پيروى مينمايد آنكه بخواند در شب جمعه سوره جمعه و سبّح اسم ربّك الاعلى را در نماز خود و در نماز ظهر سوره جمعه و منافقين را و چون

«سبحان ربّي العظيم و بحمده» و چون خداوند عزّ و جلّ اين آيه را فرو فرستاد كه: «سبّح اسم ربّك الأعلى» (يعنى: تنزيه كن و منزّه و پاك و بدان نام پروردگار خود را

عالى تر است. مفسّران درباره اين جمله، چهار قول دارند: بعضى گفته اند: معناى «سبح اسم ربّك الأعلى» اين است كه: بايد بگويى «سبحان ربّى الأعلى». نقل از ابن عبّاس

اِقْرَأْ فِي‏ لَيْلَةِ اَلْجُمُعَةِ اَلْجُمُعَةَ وَ سَبِّحِ اِسْمَ رَبِّكَ اَلْأَعْلَى‏ وَ فِي اَلْفَجْرِ سُورَةَ اَلْجُمُعَةِ وَ قُلْ هُوَ اَللََّهُ أَحَدٌ

إِذَا كُنْتَ خَلْفَ إِمَامٍ تَأْتَمُّ بِهِ فَأَنْصِتْ وَ سَبِّحْ فِي نَفْسِكَ

إِذَا كُنْتَ خَلْفَ إِمَامٍ تَأْتَمُّ بِهِ فَأَنْصِتْ وَ سَبِّحْ فِي نَفْسِكَ

سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ ع‏ قُلْتُ رَجُلٌ صَلَّى اَلْجُمُعَةَ فَقَرَأَ سَبِّحِ اِسْمَ رَبِّكَ اَلْأَعْلَى‏ وَ قُلْ هُوَ اَللََّهُ أَحَدٌ قَالَ أَجْزَأَهُ‏

و صدق اللَّه و بلغ المرسلون و الحمد للَّه رب العالمين و سبحان اللَّه كلما سبح اللَّه شى‏ء و كما يحب اللَّه ان يسبح و الحمد للَّه كلما حمد اللَّه شى‏ء و

مَنْ سَبَّحَ تَسْبِيحَ‏ فَاطِمَةَ اَلزَّهْرَاءِ ع‏ قَبْلَ أَنْ يَثْنِيَ رِجْلَيْهِ‏ مِنْ صَلاَةِ اَلْفَرِيضَةِ غُفِرَ لَهُ وَ يَبْدَأُ بِالتَّكْبِيرِ