نتایج جستجو

روزه، یا کمتر از آن بود. (قالوا لبثنا یومًا أو بعض یوم) حرف «أو» براى تردید است و منشأ تردید در «یوماً أو بعض یوم» این بود که گویندگان این سخن، با نگاه به

شامل تمام قرآن است و مراد از تشابه مشابهت آيات درهدف ئ قصود و ميل بعضى به بعض ديگر است چنانكه در «ثنى» مشروحاً گفته شد. وَ لٰکِن مَا لَهُم إِن صَلَبُوه

شامل تمام قرآن است و مراد از تشابه مشابهت آيات درهدف ئ قصود و ميل بعضى به بعض ديگر است چنانكه در «ثنى» مشروحاً گفته شد. وَ مِن کِتَابا الرّمّان فِيهَا مَثَانِي

شامل تمام قرآن است و مراد از تشابه مشابهت آيات درهدف ئ قصود و ميل بعضى به بعض ديگر است چنانكه در «ثنى» مشروحاً گفته شد. قَوْلِهِم قُلُوبُهُم قَد مِثْل بَيّنّا

عدن مول نن نسو مثل نهر جىء روح موه برک کثر حسن خلد عرض حتى ثبت نعم صدق طعم بعض ميز ذهب تحت جزى ا يتم نور تبع نفق نبت غنم لکن عظم ذرر لئک نکح عجب

تَسْتَغْفِرُون تَکُون رَصَدا رَشَدا يَئُوسا ظَالِمِين کَانَت بُطُون فَضّلْنَا بَعْض قَوْم جَادِلْهُم لَه ذٰلِک الْغَابِرِين در حال بارگیری...

فَاجْعَل فَاحْکُم تَجْعَل تَعْبُدُون بِاللّه الْمَصِير شَهِيدا فَافْرُق کَلِمَة بَعْض أَخِي بَيْنَهُم الْفَتّاح أَن يَا يَحْکُم مِثْلِه بَيْنَک لَکُم فَکَفَى الْعَدَاوَة

گرديده كفار اگر چه شوكت و غلبه‌اى در بعض ازمان پيدا كنند، لكن چون اساس آن بر باطل است عاقبت زوال يابد؛ و مؤمنان چنانچه در بعض اعصار ضعيف شوند، اما چون ربط با

[تكوير:29]. اين سخن نظير آن است كه از على «عليه السلام» نقل شد. مطلب ديگر راجع به بعض اصناف انسان آمده كه خدا هدايتشان نمى‏كند مثل [بقره:258]. [بقره:264]. ايضاآيه

معبود گرفته‏اند. در الميزان از تفسير آلوسى نقل شده كه گفته: ابوجعفرامامى از بعض نصارى نقل كرده كه در گذشته قومى بودند بنام مريميّه، عقيده داشتند كه مريم خدا

ايشان بمنزله كلام يك گوينده است كه بايد بعضى مخصّص و مبيّن و شارح و مفسّر بعض ديگر باشد و تمامى اخلاق بارزه و اعمال صادره از آن ذوات مقدّسه از صلح و جنگ

6- محل نزول روزى مخلوقات 7- مقر ملائكه. اما زمين: 1- به حكمت بالغه بعض آن را نرم و بعض آن را سخت. 2- ربعى را مسكونى نمود. 3- خلق كوهها داراى منافع بسيار

صلّى اللّه عليه و آله: مثل المنافق مثل جذع النّخل اراد صاحبه ان ينتفع به فى بعض بنائه فلم يستقم له فى الموضع الّذى اراد فحوّله فى موضع اخر فلم يستقم له فكان

سرّش پيغمبر معرّفى و بيان فرمود براى حفصه بعض سرّى را كه فاش نموده بود و بيان شد و صرف نظر فرمود از بيان بعض ديگرى كه ذكر و اشاره بآن نمودم چون در بعضى

آيه 44 از سوره بقره فرمود: تلاوت در اصل به معنى تبعيّت است زيرا در خواندن، بعض حروف را به بعضى تابع مى‏كنند. فرق تلاوت بت قرائت آن است كه قرائت در اصل جمع

ميدانيد ‌که‌ مالك‌ دوزخ‌ وقتي‌ ‌بر‌ آتش‌ خشم‌ كند بواسطه‌ خشم‌ ‌او‌ بعض‌ ‌از‌ آتش‌ بعض‌ ديگر ‌را‌ بخورد (آتش‌ ‌در‌ ‌هم‌ ريزد و متلاطم‌ و ملتهب‌ شود) و ‌هر‌

سوره انفال معناى برقرار بودن ولايت بين مهاجرين و انصار (اولئك بعضهم اولياء بعض ) دوستى با كفار، انتشار سيره و روش آنان در ميان مسلمين و در نتيجه فتنه و فساد

ايشان بمنزله كلام يك گوينده است كه بايد بعضى مخصّص و مبيّن و شارح و مفسّر بعض ديگر باشد و تمامى اخلاق بارزه و اعمال صادره از آن ذوات مقدّسه از صلح و جنگ

سوره به حق براى تشريف يا به اعتبار آنكه بعضى از امور حقه اين سوره اكد است از بعض ديگر مذكوره در غير اين سوره، و الا همه سور قرآنى حق است. يا معنى آنكه حق به

الهى در تورات آنكه فرمايد: اى بنده من، آيا شرم نكنى از من هرگاه نوشته از بعض دوستان تو آيد در اثناء راه، پس به كنار روى و مى‌نشينى به جهت آن، و مى‌خوانى