۱۴٬۱۱۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۲۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مقصود از «كتاب» و «ميزان» در آيه: «لَقَد أرسَلنَا رُسُلَنَا بِالبَيّنَات...»
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
«'''وَ لِيَعلَمَ اللّهُ مَن يَنصُرُهُ وَ رُسُلَهُ بِالغَيبِ '''» - اين جمله غايتى است عطف بر غايتى كه حذف شده، و تقدير كلام چنين است: «وَ أنزَلنَا الحَدِيدَ لِكَذَا وَ لِيَعلَمَ اللّهُ مَن يَنصُرُهُ...». يعنى ما آهن را براى اين و... نازل كرديم، و نيز براى اين كه خدا معلوم كند چه كسى او و رسولان - او را يارى مى كند... | «'''وَ لِيَعلَمَ اللّهُ مَن يَنصُرُهُ وَ رُسُلَهُ بِالغَيبِ '''» - اين جمله غايتى است عطف بر غايتى كه حذف شده، و تقدير كلام چنين است: «وَ أنزَلنَا الحَدِيدَ لِكَذَا وَ لِيَعلَمَ اللّهُ مَن يَنصُرُهُ...». يعنى ما آهن را براى اين و... نازل كرديم، و نيز براى اين كه خدا معلوم كند چه كسى او و رسولان - او را يارى مى كند... | ||
و مراد از «يارى كردن پيامبران خدا»، جهاد در راه او است، تا از مجتمع دينى دفاع نموده، كلمه حق را بسط دهند، و منظور از اين كه فرمود: این نصرت را به غيب مى كنند، اين است كه در حال غيبت رسول، او را يارى مى كنند. حال يا غيبت رسول از ايشان، و يا غيبت ايشان از رسول، و مراد از اين كه فرمود: «تا خدا بداند...»، اين است كه خدا ياوران خود و فرستادگان خود را از آن هايى كه يارى نمى كنند، | و مراد از «يارى كردن پيامبران خدا»، جهاد در راه او است، تا از مجتمع دينى دفاع نموده، كلمه حق را بسط دهند، و منظور از اين كه فرمود: این نصرت را به غيب مى كنند، اين است كه در حال غيبت رسول، او را يارى مى كنند. حال يا غيبت رسول از ايشان، و يا غيبت ايشان از رسول، و مراد از اين كه فرمود: «تا خدا بداند...»، اين است كه خدا ياوران خود و فرستادگان خود را از آن هايى كه يارى نمى كنند، متمايز و جدا سازد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۳۰۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۳۰۳ </center> | ||
«'''إنّ اللّهَ قَوِىّ عَزِيزٌ'''» - اين جمله خاتمه آيه است، و ختم كردن آيه با این جمله، گويا اشاره باشد به اين كه دستور خداى تعالى به جهاد براى همين بوده كه امتثال كنندگان را از ديگران جدا كند، نه اين كه خداى تعالى، احتياجى به نصرت ناصرى داشته باشد. چون خدا قوی اى است كه به هيچ و جه ضعف در او راه ندارد، و عزيزى است كه ذلت به سويش راه نمى يابد. | «'''إنّ اللّهَ قَوِىّ عَزِيزٌ'''» - اين جمله خاتمه آيه است، و ختم كردن آيه با این جمله، گويا اشاره باشد به اين كه دستور خداى تعالى به جهاد براى همين بوده كه امتثال كنندگان را از ديگران جدا كند، نه اين كه خداى تعالى، احتياجى به نصرت ناصرى داشته باشد. چون خدا قوی اى است كه به هيچ و جه ضعف در او راه ندارد، و عزيزى است كه ذلت به سويش راه نمى يابد. | ||
