تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

به نام خداوند بخشاينده مهربان پاك ومنزه است خدائى كه در مبارك شبى بنده خود (محمد) «صلى اللّه عليه و آله و سلم» را از مسجد حرام (مكه معظمه) به مسجد اقصائى كه پيرامونش را (به قدوم خاصان خود) مبارك ساخت، سير داد تا آيات خود را به اوبنماياند كه همانا خداوند شنوا و بيناست (۱)

اين سوره پيرامون مساءله توحيد وتنزيه خداى تعالى از هر شريكى كه تصور شود مى باشد، وبا اينكه در اين مورد بحث مى كند، اما مساءله تسبيح خدا را بر مساءله حمد وثناى اوغلبه داده ، وبيشتر به قسم دوم پرداخته است، همچنان كه ابتداى آن را با جمله «سبحان الّذى أسرى بعبده ...» شروع كرده ودر خلال سوره هم پى در پى تسبيح اورا تكرار نموده ، يك جا فرموده: ((سبحانه و تعالى عما يقولون ((، وجايى ديگر فرموده: «قل سبحان ربّى». و يا فرموده: «و يقولون سبحان ربّنا...»، وحتى در آيه اى كه سوره به آن ختم مى شود نيز معناى تسبيح خداى را متذكر گرديده و او را بر تنزّهش از داشتن شريك و ولىّ و اتخاذ فرزند ستوده و فرموده است: «و قل الحمد للّه الّذى لم يتّخذ ولدا و لم يكن له شريك فى الملك و لم يكن له ولىّ من الذّلّ و كبّرة تكبيرا»