۱۴٬۱۲۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۴۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بيان آيات
| خط ۲۵۹: | خط ۲۵۹: | ||
==بيان آيات == | ==بيان آيات == | ||
اين | اين آيات، به پاره اى از داستان هاى داوود و سليمان، و نعمت هايى كه به ايشان موهبت فرموده بود، اشاره مى كند و مى فرمايد: چگونه كوه ها و مرغان را براى داوود مسخر كرديم، و آهن را در دستش نرم ساختيم، و چگونه باد را در فرمان سليمان در آورديم، كه صبحگاهان، مسير يك ماه را مى پيمود و عصرگاهان نيز، مسير يك ماه را. و جن را برايش مسخّر كرديم كه هرچه او مى خواست، از محراب ها و تمثال ها و غير آن، برايش مى ساختند. | ||
آنگاه به داوود و سليمان دستور مى دهد به اين كه به شكرانه اين مواهب، عمل صالح كنند و آن دو، بندگانى شكور بودند. | |||
سپس به داستان «سباء» اشاره مى كند، كه خدا به آنان دو تا بهشت، در طرف راست و چپ شهر داده بود، تا با عوايد آن ها زندگى مرفهى داشته باشند، ولى به جاى شكر خدا، نعمت او را كفران نموده، از اداى شكرش سر باز زدند، و خداوند سيل عرم را به سويشان گسيل داشت، و در نتيجه، دو قسمت باغستان هاى راست و چپ محل از بين رفتند و در نتيجه، مايه آبادى محلشان از بين رفت، و خود مردم آن چنان متفرق شدند، كه اثرى از ايشان نماند. | |||
تنها قصه هايى از آنان به جاى ماند. همه اين ها به خاطر كفران نعمت، و اعراضشان از شكر بود، و خداوند جز مردم كفرانگر را، كيفر نمى كند. | |||
و وجه اتصال اين داستان ها به آيات قبل، كه درباره معاد بحث مى كرد، اين است كه: خدا، مدبّر امور بندگان خويش است، ولى از آن جايى كه بندگان او در دنيا فرو رفته، در انواع نعمت هاى مادى هستند، لذا معلوم نمى شود كه كدام يك شكر منعم خود را به جا آوردند، و كدام يك كفران نمودند. و چون در نشأه دنيا امتيازى بين اين دو طایفه نيست، پس بايد حتما نشأه ديگر باشد، تا در آن جا، «كفور» از «شكور» ممتاز گردد. | |||
«'''وَ لَقَدْ آتَيْنَا دَاوُدَ مِنَّا فَضلاً يَا جِبَالُ أَوِّبى مَعَهُ وَ الطَّيرَ وَ أَلَنَّا لَهُ الحَْدِيدَ'''»: | |||
كلمۀ «فضل» به معناى عطيه است، و كلمۀ «أوِّبِى»، امر از مصدر «تأويب» است، و «تأويب»، از ماده «أوب: برگشتن»، به معنى ترجيع است و در اين جا، به معناى چهچۀ صوت در تسبيح نمودن است. به دليل اين كه در جاى ديگر فرموده: «إنَّا سَخَّرنَا الجِبَالَ مَعَهُ يُسَبِّحنَ بِالعَشِىِّ وَ الإشرَاقِ وَ الطَّيرَ مَحشُورَةً كُلٌّ لَهُ أوَّابٌ». | |||
