تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۲۷: تفاوت میان نسخه‌ها

و در اين كلام، به منشأ آثارى كه ذكر كرده بود، اشاره فرموده؛ چون هر يك از دو طایفه را به بيانى كه مناسب حالش باشد، توصيف كرده. در اشاره به صفت مؤمنان فرموده: «الّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحَات»، و در وصف كفار فرموده: «يَتَمَتّعُونَ وَ يَأكُلُونَ كَمَا تَأكُلُ الأنعَامُ»، و با اين دو وصف متقابل هم، فهمانده مؤمنان در زندگى دنيايى خود رشد مى يابند، و چون به خدا ايمان دارند و اعمال صالح مى كنند، هرچه مى كنند، درست و حق است. پس راه رشد را طى كرده، به وظایف انسانيت عمل كرده اند. و اما كفار، عنايتى به اين كه به حق برسند، ندارند و دل هايشان هيچ اعتنايى به وظایف انسانيت ندارد، بلكه تمام همّشان، شكم و شهوتشان است و سرگرم لذت گيرى از زندگى دنياى كوتاه مدت اند و مانند چارپايان مى خورند و غير از اين، آرزو و هدفى ندارند.

سياقى كه گفتيم حال مؤمنان را با حال كفار مقايسه مى كند، دلالت دارد بر اين كه مراد از آن هايى كه بيّنه اى از پروردگار خود دارند، مؤمنان هستند. پس مراد از اين كه بر بينه اى از پروردگار خود هستند، اين است كه دليلى روشن از پروردگار خود دارند كه عقایدشان را يقينى كرده، و آن عبارت است از حجت برهانى. پس مؤمنان همواره پيرو حجت قطعى هستند، حجتى كه راه و روش صحيح را براى انسان بيان مى كند، انسانى كه بايد عقل را به كار بسته و حق را پيروى كند.