نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه «إِمّا» در اصل مرکب از «إِنْ» و «مَا» بوده است که «إِنْ» حرف شرط است و «مَا» براى تأکید شرط آمده است. ان‌ (۱۵۶۹ بار) ما (۲۶۲۲ بار) بِكسر

بيان‌ اصوليّون گفته‌اند امر بعد از تصور منع مفيد اباحه است و بنظر حقير مفيد رفع منع است كه لازمه آن اباحه است چنانچه در اين مقام كه تصور رجحان التزام بترك

در سوره اسراء، آیه است. «سُلْطَانٍ مُّبِینٍ»: حجّتی که بیانگر حق باشد. در اصل (سُلْطانٍ مُّبینٍ) صفت (آیَات) است. به عبارت دیگر، عطف صفت بر موصوف است. Tabber

جلوگيرى از رهبانيّتى باشد كه در مسيحيّت مطرح است) 4- در آنچه مى‌خوريد، دو اصل مهم را فراموش نكنيد: الف: حلال بودن. ب: طيّب و پاكيزه بودن. «كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ»

تقصير آنها كه نجوى نموده‌اند و قبلا صدقه نداده‌اند گذشته است و اين موجب اباحه آن در آتيه نخواهد بود بلى لفظ توبه كه مناسب با گناه است ممكن است‌ جلد 5 صفحه

عادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (173) چون حق تعالى اباحه فرمود طيّبات را، در عقب آن شمه‌اى از تحريم محرّمات را فرمايد: إِنَّما حَرَّمَ

امر مى‌فرمايد كه به نام من قربانى كنيد. فَكُلُوا مِنْها: (امر براى ندب و اباحه است) پس بخوريد از گوشت آن، وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ: و بخورانيد

بگردیده است. «إن تَظَاهَرا»: اگر همدستی و هم‌پشتی کنید. فعل مضارع است و اصل آن (إن تَتَظَاهَرا) است که یکی از دو تاء را حذف کرده‌اند. «صَالِحُ الْمُؤْمِنِینَ»:

بر مراعات خوشنودى زنان و قسم ياد نمودن بر ترك امر راجح يا مباحى كه اقتضاء اباحه در آن موجود است كه نزديكى با مادر ابراهيم يا بدست آوردن دل او احيانا باشد

آثار آن فقط مستند به خدا است جواب به اشاعره و بيان اشكال عمده مذهب آنان كه اصل عليت مى باشد سخن جبرى مذهبان از ماديون و پاسخ بدان جواب معتزله به اشاعره و

البلد) جمله «و أنت حلّ ...»، یکى از خصایص پیامبراکرم(ص) را بیان کرده است و آن اباحه برخى از امورى است که بر دیگران مباح نبود. بنابراین شهر مکه براى غیر پیامبر(ص)،

أَنفُسِکُمْ»: بر خودتان سلام کنید. مراد از «خودتان»، «همدیگر» است (نگا: بقره / ) و در اصل منظور ساکنان منازل است، اعم از بیگانگان یا خویشان و اهل خانواده. از قبیل:

ادفعوا) بنابر اینکه دعوت مطرح شده در آیه، یک دعوت موردى و خاص باشد، نه بیانگر اصل وجوب جهاد و دفاع، الزاماً مخاطبان در آیه دو گروه خواهند بود: گروهى که «للّه»

جايز بوده ، البته جواز به معناى اعم از وجوب و است حباب و اباحه ، جوازى كه با وجوب و است حباب و اباحه مى سازد، و اما اينكه به معناى سومى يعنى الزامى نبودن افطار

مربوط به اراده بنده و سعى او كرده ، و اين به عينه همان طريقه اى است كه ما در اصل مسئله و پاسخ به اشكالاتى كه بدان شده پيموديم ، البته در اين ميان آيات ديگرى

گو اينكه كلمه ((كلوا(( امر است و معنايش اين است كه بايد بخوريد، ولى منظور اباحه است ، يعنى مى توانيد بخوريد و اضافه كلمه ((طيبات (( بر جمله ما ((رزقناكم

است » (و اذا جاؤ ك حيوك بما لم يحيك به الله ). «حيوك » از ماده «تحيت » در اصل از حيات گرفته شده ، و به معنى دعا كردن براى سلامت و حيات ديگرى است . منظور