۱۴٬۱۹۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←فصل دوم از داستان موسى«ع»: حوادث بعد از بلوغ و بيرون رفتن از مصربه سوى مدين و...
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۴۳: | خط ۱۴۳: | ||
<span id='link14'><span> | <span id='link14'><span> | ||
<center> «'''بیان آیات'''» </center> | <center> «'''بیان آیات'''» </center> | ||
==حوادث بعد از بلوغ موسی«ع»، و هجرت از مصر به مدين == | |||
اين آيات، فصل دوم از داستان موسى «عليه السلام» را بيان مى كند، و در آن، قسمتى از حوادث را كه بعد از رسيدنش به حد بلوغ پيش آمده، و به بيرون شدنش از مصر و رفتنش به سوى مدين انجاميد، ذكر مى فرمايد. | |||
«'''وَ دَخَلَ الْمَدِينَةَ عَلى حِينِ غَفْلَةٍ مِّنْ أَهْلِهَا...'''»: | |||
ترديدى نيست در اين كه آن شهرى كه موسى بى خبر اهل آن وارد آن شد، همان شهر مصر بوده، و تا آن روز داخل مصر نشده بود. چون نزد فرعون زندگى مى كرده. و از آن استفاده مى شود كه قصر فرعون در خارج شهر مصر بوده، و موسى از آن قصر بيرون شده، و بدون اطلاع مردم شهر، به شهر وارد شده. | |||
مؤيد اين احتمال، جملۀ «وَ جَاءَ مِن أقصَى المَدِينَةِ رَجُلٌ يَسعَى» است، كه در چند آيه بعد است، و مى رساند آن كسى كه به شهر آمد و به موسى «عليه السلام» اعلام خطر كرد كه درباريان دارند براى كشتنت مشورت مى كنند، از بيرون شهر آمد. | |||
و منظور از هنگام غفلت مردم شهر، وقتى است كه | و منظور از هنگام غفلت مردم شهر، وقتى است كه مردم، دكان ها و بازارها را تعطيل مى كردند، و به خانه ها مى رفتند، و خيابان ها و كوچه ها خلوت مى شد. مانند هنگام ظهر و وسط هاى شب. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۲ </center> | ||
«''' | «'''فَوَجَدَ فِيهَا رَجُلَينِ يَقتَتِلَان'''» - يعنى: در شهر دو مرد را ديد كه با يكديگر مخاصمه مى كردند و يكديگر را كتك مى زدند. و خلاصه كلمۀ «اقتتال» در اين جا به معناى كشتن يكديگر نيست، بلكه به معناى زدن يكديگر است. «هَذَا مِن شِيعَتِهِ وَ هَذَا مِن عَدُوّه». اين جمله حكايت حال است، كه واقعه را مجسم مى سازد، و بيان مى كند كه يكى از آن دو نفر اسرائيلى، و از پيروان دين موسى، و يكى ديگر قبطى و دشمنش بود. اما اين كه گفتيم يكى از آن دو پيرو دين موسى بوده، جهتش اين است كه: | ||
آن روز، بنى اسرائيل در دين، منتسب به آباى خود ابراهيم و اسحاق و يعقوب «عليهم السلام» بودند، هرچند كه از دين آن بزرگواران در آن روز جز اسم چيزى نمانده بود، و بنى اسرائيل، رسما تظاهر به پرستش فرعون مى كردند. و اما اين كه گفتيم دومى قبطى و دشمن موسى بود، جهتش اين است كه آن روز قبطيان با بنى اسرائيل دشمنى مى كردند. و شاهد اين كه اين مرد دشمن، قبطى بوده اين است كه: قرآن كريم از موسى حكايت مى كند كه گفت: «وَ لَهُم عَلَىَّ ذَنبٌ فَأخَافُ أن يَقتُلُون». | |||
«'''فَاستَغَاثَهُ الّذِى مِن شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِى مِن عَدُوّه'''» - كلمۀ «استغاثه»، به معناى «استنصار» است. چون «غوث» به معناى نصرت است، و معناى جمله اين است كه: مرد اسرائيلى از موسى خواست تا او را عليه دشمنش كمك كند. | |||
«''' | «'''فَوَكَزَهُ مُوسَى فَقَضَى عَلَيه'''» - ضمير در «وَكَزَهُ» و «عَلَيهِ»، به آن مرد قبطى و دشمن بر مى گردد. و كلمۀ «وَكَزَ» - به طورى كه راغب و ديگران گفته اند - به معناى طعن و دفع و زدن با تمامى كف دست مى باشد. | ||
و كلمۀ «قَضَاء»، به معناى حكم است، و اگر با حرف «عَلَى» متعدى شود و گفته شود: «قَضَى عَلَيهِ»، كنايه از اين است كه با مُردنش، از كارش فارغ شد و معناى جمله اين است كه: موسى «عليه السلام» آن دشمن را با تمام كف دست و مشت زد و يا دفع كرد و او هم مُرد. | |||
از همين تعبير استفاده مى شود كه : قتل مزبور عمدى | از همين تعبير استفاده مى شود كه: قتل مزبور عمدى نبوده، زيرا اگر عمدى بود، به جاى «وَكَزَهُ»، مى فرمود: «فَقَتَلَهُ». | ||
<span id='link15'><span> | <span id='link15'><span> | ||
