تفسیر:المیزان جلد۷ بخش۲۱: تفاوت میان نسخه‌ها

و ثالثا مفسر مزبور بين «''' بزوغ '''» و «''' ظهور '''» خلط كرده و گفته است : ظهور، منافى با ربوبيت نيست ، بلكه مبناى ربوبيت بر آن است ، زيرا يكى از صفات رب همين است كه ظاهر باشد. اين كلام ، خلط است ميان «''' ظهور '''» و «''' بزوغ '''» (طلوع ). و «''' بزوغ '''» به معناى ظهور بعد از خفا است ، و معلوم است كه اين نحو ظهور با ربوبيت منافات دارد. و در آيه شريفه ، غير از بزوغ اسمى از ظهور ديگرى برده نشده است.  

پس سؤال از اين كه چرا مبناى كلام را بر «افول» قرار داد، نه بر بزوغ و طلوع بر جاى خود باقى است ، و توجيه مفسر سابق الذكر، جواب قانع كننده اى از اين سؤال نبود. و جواب همان است كه ما گفتيم . و خلاصه اش اين بود كه: مبناى كلام بر محبت و عدم محبت است ، نه بر افول.