تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۱۹: تفاوت میان نسخه‌ها

وَ إِنَّ يُونُس لَمِنَ الْمُرْسلِينَ(۱۳۹)

فَساهَمَ فَكانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ(۱۴۱)

فَلَوْ لا أَنَّهُ كانَ مِنَ الْمُسبِّحِينَ(۱۴۳)

لَلَبِث فى بَطنِهِ إِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ(۱۴۴)

فَنَبَذْنَهُ بِالْعَرَاءِ وَ هُوَ سقِيمٌ(۱۴۵)

به يادش باش كه ما او و اهل او همگى را نجات داديم (۱۳۴).

و شما (مردم حجاز) همه روزه از ويرانه آنان عبور مى كنيد (۱۳۷).

و همچنين در شبها آيا باز هم نمى انديشيد؟ (۱۳۸)

و همانا يونس هم از پيامبران بود (۱۳۹).

به يادش آور زمانى كه به طرف يك كشتى پر بگريخت (۱۴۰).

پس ماهى او را ببلعيد در حالى كه ملامت زده بود (۱۴۲).

حتما در شكم ماهى تا روزى كه خلق مبعوث شوند باقى مى ماند (۱۴۴).

ولى چون از تسبيح گويان بود ما او را به خشكى پرتاب كرديم در حالى كه مريض بود (۱۴۵).

و بر بالاى سرش بوته اى از كدو رويانديم (۱۴۶).

و او را به سوى شهرى كه صد هزار نفر و بلكه بيشتر بودند فرستاديم (۱۴۷).

پس ايمان آوردند ما هم به نعمت خود تا هنگامى معين (مدت عمر آن قوم ) بهره مندشان گردانيديم (۱۴۸).

اين آيات خلاصه اى است از داستان لوط (عليه السلام ) و سپس يونس ‍ (عليه السلام ) كه خدا او را مبتلا كرد به شكم ماهى ، به كيفر اينكه در هنگام مرتفع شدن عذاب - كه مقدمات نزولش رسيده بود - از قوم خود اعراض كرد.

«'''وَ إِنَّ لُوطاً لَّمِنَ الْمُرْسلِينَ إِذْ نجَّيْنَهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِينَ'''»:

«'''إِلا عجُوزاً فى الْغَبرِينَ'''»:

يعنى مگر پيرزنى كه در ميان باقى ماندگان در عذاب باقى ماند و هلاك شد و آن پير زن همان همسر لوط بود.

كلمه ((دمرنا(( از مصدر ((تدمير(( است كه به معناى هلاك كردن است . و منظور از كلمه آخرين همان قوم لوط (عليه السلام ) است كه آن جناب به عنوان رسول به سويشان فرستاده شده بود.

«'''وَ إِنَّكمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيهِم مُّصبِحِينَ وَ بِالَّيْلِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ'''»:

يعنى و شما همواره صبح و شام از سرزمين آنان عبور مى كنيد، چون مردم لوط در سرزمينى وسط شام و حجاز زندگى مى كردند، و منظور از ((عبور كردن در صبح و شام ((، عبور كردن از خرابه هاى آن ديار است . و - به طورى كه مى گويند - امروز آن خرابه ها زير آب رفته است .