روایت:الکافی جلد ۸ ش ۲۵۵

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي نجران و غيره عن اسماعيل بن الصباح قال سمعت شيخا يذكر عن سيف بن عميره قال :

كُنْتُ عِنْدَ أَبِي اَلدَّوَانِيقِ‏ فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ اِبْتِدَاءً مِنْ نَفْسِهِ يَا سَيْفَ بْنَ عَمِيرَةَ لاَ بُدَّ مِنْ مُنَادٍ يُنَادِي بِاسْمِ رَجُلٍ مِنْ وُلْدِ أَبِي طَالِبٍ‏ قُلْتُ يَرْوِيهِ أَحَدٌ مِنَ اَلنَّاسِ قَالَ وَ اَلَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَسَمِعَتْ أُذُنِي مِنْهُ يَقُولُ لاَ بُدَّ مِنْ مُنَادٍ يُنَادِي بِاسْمِ رَجُلٍ قُلْتُ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ إِنَّ هَذَا اَلْحَدِيثَ مَا سَمِعْتُ بِمِثْلِهِ‏ قَطُّ فَقَالَ لِي يَا سَيْفُ‏ إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَنَحْنُ أَوَّلُ مَنْ يُجِيبُهُ أَمَا إِنَّهُ أَحَدُ بَنِي عَمِّنَا قُلْتُ أَيُّ بَنِي عَمِّكُمْ قَالَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِ فَاطِمَةَ ع‏ ثُمَّ قَالَ يَا سَيْفُ‏ لَوْ لاَ أَنِّي سَمِعْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍ‏ يَقُولُهُ ثُمَّ حَدَّثَنِي بِهِ أَهْلُ اَلْأَرْضِ مَا قَبِلْتُهُ مِنْهُمْ وَ لَكِنَّهُ‏ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ ع‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۸

اسماعيل بن صباح گويد: از پيرى شنيدم كه (اين حديث را) از سيف بن عميرة نقل ميكرد كه گفت: من در نزد ابو الدوانيق (منصور دوانيقى) بودم و از او شنيدم كه بى‏مقدمه بمن گفت: اى سيف بن عميرة بناچار يك منادى (آسمانى) بنام مردى از فرزندان ابو طالب ندا كند! بدو گفتم: كسى هست كه اين حديث را روايت كند؟ گفت: قسم بدان كه جانم بدست او است كه بگوش خودم از او (يعنى از امام باقر (ع) چنانچه در آخر حديث بدان تصريح كرده است) شنيدم كه ميفرمود: بناچار بايد منادى (آسمانى) بنام مردى ندا كند. گفتم: اى امير المؤمنين براستى كه من تاكنون اين حديث را نشنيده‏ام؟ گفت: اى سيف وقتى اين ندا بلند شود ما نخستين كسى باشيم كه آن را اجابت كنيم (و بپذيريم) چون كه آن مردى كه بنامش ندا شود يكى از عموزادگان ما است، گفتم: از كدام عموزاده‏هاى شما؟ گفت: از فرزندان حضرت فاطمه عليها السّلام سپس گفت: اى سيف اگر نبود كه من اين حديث را از ابا جعفر محمد بن على (يعنى حضرت باقر عليه السّلام) شنيده بودم و بجاى او تمام مردم زمين اين حديث را براى من حديث ميكردند من نمى‏پذيرفتم ولى او محمد بن‏ على است! (يعنى او كسى است كه هيچ گاه دروغ نميگويد و هر چه بگويد حتما خواهد شد).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۵۴

اسماعيل بن صباح مى‏گويد: از پيرى شنيدم كه اين حديث را از سيف بن عميره نقل مى‏كرد كه گفت: من نزد ابو الدوانيق [منصور دوانيقى‏] بودم و از او شنيدم كه بى‏مقدمه به من گفت: اى سيف بن عميره! ناگزير يك منادى [آسمانى‏] با نام مردى از فرزندان ابو طالب ندا كند. به او گفتم: كسى يافت مى‏شود كه اين حديث را باز گويد؟ گفت: قسم به آنكه جانم در يد قدرت اوست كه به گوش خود از او [امام باقر عليه السّلام‏] شنيدم كه مى‏فرمود: ناگزير بايد يك منادى [آسمانى‏] با نام مردى ندا كند. عرض كردم: يا امير المؤمنين! براستى كه من حديث را تاكنون نشنيده‏ام، گفت: اى سيف! وقتى اين ندا بلند شود ما نخستين كسى باشيم كه آن را بپذيريم، زيرا آن مردى كه به نام او ندا مى‏شود يكى از عموزادگان ماست. عرض كردم: از كدام عموزاده‏هاى شما؟ گفت: از فرزندان حضرت فاطمه عليها السّلام، سپس گفت: اى سيف! اگر من اين حديث را از ابا جعفر محمد بن على عليه السّلام [حضرت باقر عليه السّلام‏] نشنيده بودم و به جاى او تمام مردم زمين آن را براى من باز مى‏گفتند من نمى‏پذيرفتم، ولى او محمد بن على عليه السّلام است.