روایت:الکافی جلد ۲ ش ۳۹۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن صفوان بن يحيي عن يحيي الازرق عن حماد بن بشير عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى رَفِيقٌ يُحِبُّ اَلرِّفْقَ‏ فَمِنْ رِفْقِهِ بِعِبَادِهِ تَسْلِيلُهُ‏ أَضْغَانَهُمْ‏ وَ مُضَادَّتَهُمْ لِهَوَاهُمْ وَ قُلُوبِهِمْ‏ وَ مِنْ رِفْقِهِ بِهِمْ أَنَّهُ يَدَعُهُمْ عَلَى اَلْأَمْرِ يُرِيدُ إِزَالَتَهُمْ عَنْهُ رِفْقاً بِهِمْ لِكَيْلاَ يُلْقِيَ عَلَيْهِمْ عُرَى اَلْإِيمَانِ وَ مُثَاقَلَتَهُ جُمْلَةً وَاحِدَةً فَيَضْعُفُوا فَإِذَا أَرَادَ ذَلِكَ نَسَخَ اَلْأَمْرَ بِالْآخَرِ فَصَارَ مَنْسُوخاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۵۷

از امام صادق (ع) كه فرمود: به راستى خدا تبارك و تعالى نرمش را دوست دارد و از نرمشِ او با بنده‏ها است كه كينه‏ها را از سينه‏هاى آنها در كشد و آنها را مخالف هوس و دلخواهشان كند (به وسيله عقل و پند و اندرز و تبليغ پيغمبران و حكماء و دانشمندان) و از رفق وى به آنان است كه آن را به امرى واگذارد كه خواهد آن را از ميان بردارد براى نرمش با آنها تا حلقه‏هاى ايمان به تن آنها ننشيند و يكباره بار آنها سنگين نشود و ناتوان گردند و چون اين را خواهد فرمانى را به فرمان ديگرى نسخ كند و آن فرمان اول منسوخ و ملغى گردد

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۸۱

امام صادق عليه السّلام فرمود: خداى تبارك و تعالى ملايم است و ملايمت را دوست دارد، از ملايمت او نسبت به بندگانش، بيرون ساختن كينه‏ها و مخالفت هوسها و دلهايشانست و نيز از ملايمت او نسبت به بندگان اينست كه: امرى را كه ميخواهد مردم را از آن بركنار كند، براى ملايمت با آنها ايشان را با آن امر واميگذارد (كه طبق عادت رفتار كنند و از ابتدا بر آنها سخت نميگيرد) تا سنگينى امر ايمان يكباره بر آنها نيفتد كه ناتوان گردند، و چون اراده بركنارى آنها كند، آن امر را بامر ديگرى نسخ فرمايد تا امر اول منسوخ گردد (چنانچه در صدر اسلام مردم را بقبله بيت المقدس واگذاشت و چون باحكام اسلام انس و الفت پيدا كردند، آنها را متوجه كعبه فرمود و بيت المقدس منسوخ گرديد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۱۱

على بن ابراهيم، از پدرش، از صفوان بن يحيى، از يحيى ارزق، از حمّاد بن‏ بشير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه خداى- تبارك و تعالى- صاحب رفق است، و رفق را دوست مى‏دارد. پس از جمله رفق آن جناب با بندگان خويش، بيرون كشيدن او است- به رفق و مدارايى- كينه‏ها و ضدّيّت ايشان را با هوا و هوس و دل‏هاى ايشان، چنان كه تيغ را از نيام بيرون مى‏كشند. و از جمله رفق او با ايشان، آن است كه ايشان را وا مى‏گذارد بر امرى كه اراده دارد كه ايشان را از آن دور گرداند، از روى نرمى كردن با ايشان، تا آنكه دسته‏هاى ايمان و سنگينى آن را يكبار بر ايشان نيندارد «۱» تا ضعيف و ناتوان شوند؛ پس هر گاه اين را اراده فرمايد، آن امر را به امرى ديگر نسخ و برطرف سازد؛ پس اين امر منسوخ شود و تكليف در باب آن باقى نماند». __________________________________________________

(۱). مقصود آن است كه همه واجبات را يكباره نازل و واجب نمى‏كند.