روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۳۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسين بن سعيد عن عثمان بن عيسي عن علي بن ابي حمزه عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا صَلَّيْتَ اَلْمَغْرِبَ وَ اَلْغَدَاةَ فَقُلْ‏ بِسْمِ اَللََّهِ اَلرَّحْمََنِ اَلرَّحِيمِ‏ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَلْعَلِيِّ اَلْعَظِيمِ سَبْعَ مَرَّاتٍ فَإِنَّهُ مَنْ قَالَهَا لَمْ يُصِبْهُ جُذَامٌ وَ لاَ بَرَصٌ وَ لاَ جُنُونٌ وَ لاَ سَبْعُونَ نَوْعاً مِنْ أَنْوَاعِ اَلْبَلاَءِ قَالَ وَ تَقُولُ إِذَا أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ اَلْحَمْدُ لِرَبِّ اَلصَّبَاحِ اَلْحَمْدُ لِفَالِقِ اَلْإِصْبَاحِ مَرَّتَيْنِ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي أَذْهَبَ اَللَّيْلَ بِقُدْرَتِهِ وَ جَاءَ بِالنَّهَارِ بِرَحْمَتِهِ وَ نَحْنُ فِي عَافِيَةٍ وَ يَقْرَأُ آيَةَ اَلْكُرْسِيِ‏ وَ آخِرَ اَلْحَشْرِ وَ عَشْرَ آيَاتٍ مِنَ‏ اَلصَّافَّاتِ‏ وَ سُبْحََانَ رَبِّكَ رَبِّ اَلْعِزَّةِ عَمََّا يَصِفُونَ `وَ سَلاََمٌ عَلَى اَلْمُرْسَلِينَ `وَ اَلْحَمْدُ لِلََّهِ رَبِ‏ اَلْعََالَمِينَ‏ فَسُبْحََانَ اَللََّهِ‏ حِينَ تُمْسُونَ وَ حِينَ تُصْبِحُونَ `وَ لَهُ اَلْحَمْدُ فِي اَلسَّمََاوََاتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ عَشِيًّا وَ حِينَ تُظْهِرُونَ `يُخْرِجُ اَلْحَيَّ مِنَ اَلْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ اَلْمَيِّتَ مِنَ اَلْحَيِّ وَ يُحْيِ اَلْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهََا وَ كَذََلِكَ تُخْرَجُونَ‏ سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ اَلْمَلاَئِكَةِ وَ اَلرُّوحِ سَبَقَتْ رَحْمَتُكَ غَضَبَكَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي‏ وَ اِرْحَمْنِي وَ تُبْ‏ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ اَلتَّوََّابُ اَلرَّحِيمُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۸۷

از امام صادق (ع) فرمود: چون نماز مغرب و بامداد بخوانى، هفت بار بگو: بسم اللَّه الرحمن الرحيم و لا حول و لا قوة الّا باللَّه العلى العظيم‏، زيرا هر كس آن را بگويد خوره و پيسى و ديوانگى و هفتاد نوع بلا به او نرسد. فرمود: در هر صبح و شب كه وارد شوى دو بار مى‏گوئى:الحمد لربّ الصباح، الحمد لفالق الاصباح‏ - سپاس از آن خدائى است كه شب را به نيروى خود برد و روز را به رحمت خود آورد و ما در عافيتيم، و آية الكرسى و آخر سوره حشر را با ده آيه از سوره مباركه و الصافات مى‏خواند با «سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» با آيه (۱۷ سوره روم): «فَسُبْحانَ اللَّهِ حِينَ تُمْسُونَ وَ حِينَ تُصْبِحُونَ وَ لَهُ الْحَمْدُ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِيًّا وَ حِينَ تُظْهِرُونَ، يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ» سبوحٌ قدوس، ربّ الملائكة و الروح، سبقت رحمتك غضبك، لا اله الّا انت سبحانك انّي عملت سوءاً و ظلمت نفسي فاغفر لي و ارحمني و تب عليّ انك انت التواب الرحيم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۹۹

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: چون نماز مغرب و صبح را خواندى پس هفت بار بگو: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا باللَّه العلى العظيم» زيرا هر كه آن را بگويد خوره و پيسى و ديوانگى باو نرسد، و هفتاد نوع از انواع بلا (باو نرسد). فرمود: و چون صبح و شام كردى ميگوئى: «الحمد لرب الصباح، الحمد لفالق الاصباح» دو مرتبه (سپس ميگوئى:) «الحمد اللَّه الذى اذهب الليل بقدرته و جاء بالنهار برحمته و نحن في عافية» و ميخوانى آية الكرسى و آخر سوره حشر و ده آيه از سوره صافات با (اين آيات) سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ، وَ سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‏ با (اين آيات و دعا) «فَسُبْحانَ اللَّهِ حِينَ تُمْسُونَ وَ حِينَ تُصْبِحُونَ، وَ لَهُ الْحَمْدُ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِيًّا وَ حِينَ تُظْهِرُونَ، يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ‏، سبوح قدوس رب الملائكة و الروح، سبقت رحمتك غضبك، لا اله الا انت سبحانك انى عملت سوءا و ظلمت نفسى فاغفر لى و ارحمنى و تب على انك انت التواب الرحيم‏».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۳۳

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از عثمان بن عيسى، از على بن ابى‏حمزه، از ابوبصير، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «چون نماز شام و صبح را به جا آورى، هفت مرتبه بگو: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، لَاحَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «به نام خداى بخشاينده مهربان. نيست گرديدنى و نه توانايى، مگر به خداى بلندمرتبه و بزرگ». پس به درستى كه هر كه اين را بگويد، نه خوره به او مى‏رسد و نه پيسى و نه ديوانگى و نه هفتاد نوع از انواع بلا». و فرمود كه: «چون صبح و شام كنى، دو مرتبه مى‏گويى: الْحَمْدُ لِرَبِّ الصَّبَّاحِ الْحَمْدُ لِفالِقِ الْاصْباحِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى‏ أَذْهَبَ اللَّيْل بِقُدْرَتِهِ وَ جاءَ بالنَّهارِ بِرَحْمَتِهِ وَ نَحْنُ فى‏ عافِيَةٍ؛ «ستايش از براى پروردگار صبح است. ستايش از براى شكافنده عمود صبح. ستايش مر خدايى است كه بُرده است شب را به توانايى خويش و آورده است روز را به مهربانى خويش، و ما در عافيتيم»، و آيةالكرسى، و آخر سوره حشر (كه از «لَوْ أَنْزَلْنا» «۱» باشد تا آخر سوره)، و ده آيه از اوّل سوره والصّافّات (كه از اوّل سوره است تا «واصِبٌ» «۲»)، مى‏خوانى و مى‏گويى: سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ … إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ؛ پاك و منزه مى‏شمارم پروردگار تو را. پروردگار عزّت از آن‏چه وصف مى‏كنند، و درود بر همه فرستادگان، و ستايش مر خدايى است كه پروردگار عالميان است. پس تسبيح و تنزيه كنيد خدا را در هنگامى كه به شبانگاه درآييد و در هنگامى كه داخل بامداد شويد، و او را است ستايش در آسمان‏ها و زمين و در اطراف روز و در هنگامى كه داخل پيشين مى‏شود. بيرون مى‏آورد زنده را از مرده و بيرون مى‏آورد مرده را از زنده، و زنده مى‏گرداند زمين را بعد از مردنش، و همچنين بيرون آورده مى‏شوند. پاك است از هر بدى و به غايت پاكيزه است. پروردگار فرشتگان و روح. پيشى گرفت رحمتت بر خشمت. نيست خدايى، مگر تو. پاك و منزّه مى‏شمارم تو را. به درستى كه من ستم كردم بر نفس خود، پس بيامرز مرا و رحم كن بر من و باز گرد بر من به قبول توبه. به درستى كه تو، تويى نيك برگردنده به قبول توبه، كه بخشاينده و مهربانى».

(۱). حشر، ۲۱.
(۲). صافات، ۹.