روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۰۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن ابن جمهور عن سليمان بن سماعه عن عبد الملك بن بحر رفعه مثل ذلك و زاد فيه :

إِذَا رَكَعَ رَبَضَ‏ وَ إِذَا سَجَدَ نَقَرَ وَ إِذَا جَلَسَ شَغَرَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۲۳

از عبد الملك بن بحر كه سند حديث را تا امام رسانيده و اين را هم بدان افزوده است: هر گاه ركوع كند، چون گوسفند بخوابد، و هر گاه به سجده رود چون كلاغى نوك به زمين زند (يعنى سجده را بسيار كوتاه بجا آورد) و چون بنشيند، مانند سگى باشد كه بر سرِ دُم نشيند (اين تعبير هم ظاهر اشاره به ترك جلسه استراحت بعد از سجدتين و تعجيل در انجام نماز است).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۱۲

عبد الملك بن بحر مانند همين حديث را بطور مرفوع از آن حضرت حديث كرده و در آن افزوده است: چون ركوع كند چون گوسفند بزمين افتد، و چون سجده كند نوك بزمين زند (چون كلاغى كه دانه از زمين برچيند، يعنى سجده را بسيار كوتاه بجا آورد) و چون بنشيند چون سگى است كه بر سر دم نشيند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۵۱

از او، از ابن جمهور، از سليمان بن سماعه، از عبد الملك بن بحر، مثل اين روايت كرده است و آن را مرفوع ساخته، و در آن، اين را زياد كرده است كه: «چون ركوع كند، مانند گوسفند فرو خوابد، و چون به سجده رود، به سرعت سر بر زمين زند، چنان كه مرغ منقار بر زمين بزند، و چون بنشيند، مانند سگ پاى خود را بالا گيرد».