روایت:الکافی جلد ۱ ش ۷۵۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن الحسن عن سهل بن زياد عن محمد بن عيسي عن صفوان بن يحيي عن صباح الازرق عن ابي بصير قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ إِنَّ رَجُلاً مِنَ‏ اَلْمُخْتَارِيَّةِ لَقِيَنِي فَزَعَمَ أَنَ‏ مُحَمَّدَ بْنَ اَلْحَنَفِيَّةِ إِمَامٌ فَغَضِبَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ ثُمَّ قَالَ أَ فَلاَ قُلْتَ‏ لَهُ قَالَ قُلْتُ لاَ وَ اَللَّهِ مَا دَرَيْتُ‏ مَا أَقُولُ قَالَ أَ فَلاَ قُلْتَ‏ لَهُ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ أَوْصَى إِلَى‏ عَلِيٍ‏ وَ اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ فَلَمَّا مَضَى‏ عَلِيٌّ ع‏ أَوْصَى إِلَى‏ اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ وَ لَوْ ذَهَبَ يَزْوِيهَا عَنْهُمَا لَقَالاَ لَهُ نَحْنُ وَصِيَّانِ مِثْلُكَ وَ لَمْ يَكُنْ لِيَفْعَلَ ذَلِكَ وَ أَوْصَى‏ اَلْحَسَنُ‏ إِلَى‏ اَلْحُسَيْنِ‏ وَ لَوْ ذَهَبَ يَزْوِيهَا عَنْهُ لَقَالَ أَنَا وَصِيٌّ مِثْلُكَ مِنْ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ مِنْ أَبِي وَ لَمْ يَكُنْ لِيَفْعَلَ ذَلِكَ قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أُولُوا اَلْأَرْحََامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى‏ََ بِبَعْضٍ‏ هِيَ فِينَا وَ فِي أَبْنَائِنَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۴۰۷

ابو بصير گويد: به امام باقر (ع) گفتم: مردى از پيروان مختار مرا ديدار كرد و اظهار عقيده كرد كه محمد بن الحنفيه امام است، امام باقر خشم كرد و فرمود: تو چيزى به او نگفتى؟، گويد: گفتم: نه به خدا، من نمى‏دانستم چه به او بگويم، فرمود: به او نگفتى كه رسول خدا (ص) به على (ع) وصيت كرد و به حسن و به حسين و هر سه را به جانشينى خود معرفى كرد و چون على (ع) در گذشت به حسن و حسين (ع) وصيت كرد و اگر آن را از آن دو دريغ مى‏داشت مى‏گفتند: ما هم مثل تو وصىّ پيغمبر (ص) مى باشيم، و او چنين كارى نمى‏كرد و حسن (ع) به حسين وصيت كرد و اگر مى‏خواست از وى دريغ دارد مى‏گفت: من هم مانند تو وصىّ منصوص پيغمبر و على هستم و او چنين نمى‏كرد خدا عز و جل فرموده: «اولو الارحام به يك ديگر اولى هستند» و اين آيه در باره ما و در فرزندان ما است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۵۱

ابو بصير گويد: بامام باقر عليه السلام عرضكردم مردى از طايفه مختاريه مرا ديد و عقيده داشت‏ كه محمد بن حنفيه امامست، امام باقر عليه السلام در خشم شد و فرمود: چيزى باو نگفتى؟ عرضكردم: نه، بخدا، ندانستم چه بگويم، فرمود، چرا باو نگفتى. همانا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بعلى و حسن و حسين وصيت كرد و چون على عليه السلام خواست درگذرد، بحسن و حسين وصيت كرد، و اگر وصيتش را از آنها باز مى‏داشت- در صورتى كه او چنين كارى نميكرد- آنها ميگفتند: ما هم مانند تو وصى هستيم، و امام حسن بامام حسين وصيت نمود و اگر از او باز ميداشت- در صورتى كه او چنين كارى نميكرد- حسين عليه السلام باو ميگفت: من هم مانند تو از طرف پيغمبر و پدرم وصى هستم، خداى عز و جل فرمايد:

«خويشاوندان بعضى از بعضى ديگر سزاوارترند» اين آيه در باره ما و پدران ماست.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۲۳

محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از محمد بن عيسى، از صفوان بن يحيى، از صبّاح ازرق، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: مردى از طايفه مختاريّه (كه ايشان را كيسانيّه نيز مى‏گويند)، مرا ملاقات كرد، و گمان داشت كه محمد بن حنفيّه امام است. حضرت باقر عليه السلام غضبناك شد و فرمود كه: «آيا به او هيچ نگفتى؟» ابوبصير مى‏گويد كه: عرض كردم: نه، به خدا سوگند كه نمى‏دانستم چه بگويم. حضرت فرمود كه: «آيا به او نگفتى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله على و حسن و حسين عليهم السلام را وصىّ خود گردانيد و چون على عليه السلام درگذشت، حسن و حسين را وصىّ خود نمود، و اگر مى‏رفت كه امامت را از ايشان بگرداند به آن حضرت، مى‏گفتند كه ما هر دو وصيّى پيغمبريم مانند تو، و على عليه السلام چنان نبود كه اين امر از او سر زند، و امام حسن و امام حسين را وصىّ خود كرد، و اگر مى‏رفت كه وصيّت را از او بگرداند، هر آينه به او مى‏گفت كه: من وصيّم، مانند تو از جانب رسول خدا صلى الله عليه و آله و از جانب پدرم، و امام حسن چنان نبود كه اين كار را به جا آورد، و خداى عزّوجلّ فرموده است كه: «وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى‏ بِبَعْضٍ» «۱». و اين آيه، در شأن ما و در شأن پسران ما است».