آسَفُونَا
از الکتاب
«آسَفُونَا» از مادّه «اَسَفْ» هم به معناى «اندوه» آمده و هم «غضب»; همچنین به گفته «راغب» در «مفردات» گاه به «اندوه توأم با غضب» گفته مى شود، و گاه به هر یک از این دو جداگانه اطلاق مى گردد. چرا که حقیقت آن هیجانى درونى است که انسان را به انتقام دعوت مى کند; هرگاه نسبت به زیردستان باشد، در شکل غضب ظاهر مى شود و هر گاه نسبت به بالادستان باشد، به صورت اندوه آشکار مى گردد. لذا وقتى از «ابن عباس» درباره «حزن» و «غضب» سؤال کردند، گفت: ریشه هر دو یکى است اما لفظ آن مختلف است. بعضى از مفسران، «آسَفُونَا» را به معناى «آسَفُوا رُسُلَنَا» (فرستادگان ما را محزون و غمگین ساختند) تفسیر کرده اند; ولى این تفسیر، بعید به نظر مى رسد و ضرورتى براى چنین خلاف ظاهرى وجود ندارد.
ریشه کلمه
کلمات نزدیک مکانی
انْتَقَمْنَا فَلَمّا فَاسِقِين مِنْهُم قَوْما فَأَغْرَقْنَاهُم کَانُوا فَجَعَلْنَاهُم أَجْمَعِين إِنّهُم سَلَفا فَأَطَاعُوه وَ قَوْمَه مَثَلا فَاسْتَخَف
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
